چاره‌ی کار این همه خشم و اندوه ما را تنها و تنها ادامه‌ی نبرد است و سازمان‌یابی در هر سپهر و مکان. ماشین کشتار جمهوری اسلامی را تنها با ایستادگی جمعی و مداومت می‌توان متوقف کرد.

 

---

 

مرگ بکتاش و وظایف ما

بکتاش آبتین را به جرم برگزاری مراسم یادبود مختاری و پوینده در سال ۱۳۹۵ به محاکمه کشاندند و به زندان بردند و دست آخر کشتند. او از تبار همان جان‌های شیفته‌ای بود که برای آزادی بیان تا آخرین نفس ایستادند و هرگز از مرگ نهراسیدند.

بکتاش آبتین بی‌تردید شهید راه آزادی است. او شرف امروزِ کانون نویسندگان است که همچنان از پس سال‌های سهمگینِ مرگ، پرچم دفاع از آزادی بیان را برافراشته است.
به قول مختاری «فعالیت و تفکر کانونی» چنین است:
«تفکر کانونی برآیند خرد جمعی نویسندگانی است که چه دیروز و چه امروز، به آزادی و استقلال، خلاقیت و نوشتن، و اعتلای فرهنگ ملی در تمام جنبه‏‌های تنوع و تکثرش اندیشیده‌‏اند و می‌‏اندیشند، و وفادار مانده‌‏اند و می‌‏مانند؛ و با هرگونه حذف فرهنگی مخالفت ورزیده‌‏اند و می‌‏ورزند. {…} سانسور تنها به معنی نقطه‏‌چین شدن کتاب‌‏ها نیست، بلکه اندیشه و احساس را هم نقطه‏‌چین می‏‌کند؛ روابط و حضور و سلوک انسان‏‌ها را نیز نقطه‏‌چین می‏‌کند؛ حتی گریستن و خندیدن، و سکوت و تأمل‌‏ها را نیز نقطه‏‌چین می‏‌کند.»

چاره‌ی کار این همه خشم و اندوه ما را تنها و تنها ادامه‌ی نبرد است و سازمان‌یابی در هر سپهر و مکان. ماشین کشتار جمهوری اسلامی را تنها با ایستادگی جمعی و مداومت می‌توان متوقف کرد.
امروز باید که یاران بکتاش در کانون نویسندگان را در پیمودن راه دفاع از آزادی بیان بیش از پیش همراهی کنیم و تفکر و منش کانونی را درونی خود کنیم.

جاری شدن خون بکتاش در راه آزادی بیان را باید با بدل کردن به جنبش این حرکت، درختی کنیم بلند و محکم تا آرمان گلسرخی‌ها و سلطانزاده‌ها، مختاری‌ها و پوینده‌ها، میرعلایی‌ها و سیرجانی‌ها و رئیس‌داناها و آبتین‌ها نسل‌های بی‌شمار ادامه یابد.